นิทานเวตาล

  

นิทานเวตาล  เป็นฉบับพระนิพนธ์พระราชวงศ์เธอกรมหมื่นพิทยาลงกรณ์มีที่มาจากวรรณกรรมสันสกฤตของอินเดีย  โดยเรื่องเดิมมีชื่อว่า  เวตาลปัญจวิงศติ  (Vetala Panchvim shati  แปลว่า  นิทาน 25 เรื่องของเวตาล  (ปัญจะ = 5,  วิงศติ = 20)  ศิวทาสได้แต่งไว้แต่โบราณ  และโสมเทวะได้นำมาเรียบเรียงขึ้นใหม่และรวมไว้ในหนังสือชื่อ  กกาสริตสาคร (Katha - sarita - sagara)  ในราวคริสต์ศตวรรษที่ 12
      ต่อมาในระหว่าง ค.ศ. 1719 - 1747  พระราชาแห่งกรุงชัยปุระโปรด ฯ ให้แปลนิทานเวตาลจากฉบับภาษาสันสกฤตเป็นภาษาอื่น ๆ อีก  และต่อมามีผู้นำมาแปลเป็นภาษาฮินดี  เรียกชื่อเรื่องว่า  ไพตาลปัจจีสี  (Baital Pachisi)  รวมทั้งยังมีการนำมาแปลเป็นภาษาอื่น ๆ อีกแทบทุกภาษา

ผู้แต่ง
พระราชวงศ์เธอ  กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์  (น.ม.ส.)
ลักษณะคำประพันธ์
นิทานร้อยแก้ว  มีบทร้อยกรองแทรกบางตอน
จุดมุ่งหมายในการแต่ง
ให้ความบันเทิง  และแทรกคติธรรม
ความเป็นมา
กรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ได้ทรงแปลนิทานเวตาลจากฉบับของเบอร์ตัน  จำนวน 9 เรื่อง
และจากฉบับแปลสำนวนของ ซี.เอช.ทอว์นีย์ อีก 1 เรื่อง  รวมเป็นฉบับภาษาไทย
ของกรมหมื่นพิทยาลงกรณ์ 10 เรื่อง  นิทานเวตาลมีที่มาจากวรรณกรรมของอินเดียทั้งที่เป็น
ภาษาบาลีและสันสกฤต  มักปรากฏรูปแบบนิทานซ้อนนิทานอยู่เป็นจำนวนมาก
นิทานเรื่องใหญ่ของนิทานเวตาลเล่านั้นเป็นนิทานซึ่งแยกออกเป็น 10 เรื่อง  มีต้นเรื่องและปลายเรื่องกำกับ
ชี้แจงเหตุเกิดของเรื่อง  พฤติกรรมของเวตาลและข้อสรุปซึ่งเต็มไปด้วยสาระ  ความรู้  ความสนุกสนาน
และยังมีบทร้อยกรองที่แฝงคติรรมแทรกอยู่โดยตลอด อ่านเพิ่มเติม

ที่มา : http://www.trueplookpanya.com/learning/detail/2266/002909